Vrees het ergste maar: wereldeconomie gaat richting a big black hole.....

We kregen laatst een mailtje van een bezoeker. We waren te negatief, en we houden te veel van doemdenken. Tja, de ene houdt van postzegel verzamelen, de andere heeft een playboy collectie vanaf 1953. En een ander houdt ervan om in de late avonduurtjes theezakjes te tellen. En wij zijn gek op doemscenario's. Maar dat niet alleen, wij houden ook van prachtige covers! The Economist staat bekend om zijn creatieve covers. De cover die deze week het gerenommeerde economisch magazine siert, vormt daarop -spijtig genoeg voor degenen die niet van doemscenario's houden, maakten ze geen uitzondering. Het invloedrijke liberale opinieblad schetst een angstaanjagend beeld van de onmiddellijke toekomst. Tenzij politici alsnog dapper trachten te handelen, blijft de wereldeconomie zich richting een groot zwart gat begeven... Daar zijn drie redenen voor: 1. Ondanks adembenemende krantenkoppen over de IMF/Wereldbankvergaderingen in Washington vorige week, staan de Europese leiders nog ver van een plan om de euro te redden. Het beste wat ze op dit moment hebben is een plan om zo'n plan te gaan opstellen. 2. Zelfs als Europa een catastrofe kan vermijden, zijn de toekomstvoorspellingen voor de economie allesbehalve rooskleurig, nu er globaal besparingsplannen worden doorgevoerd en de opkomende economieën aan een groeivertraging zijn begonnen. 3. Voor de zoveelste keer dreigen Amerikaanse politici ermee het herstel te fnuiken met hun onverantwoordelijke fiscale strakke-koordbeleid. Het grootste gevaar blijft ongetwijfeld de eurozone. De belangrijkste problemen zijn een Griekse schuldherschikking en het beschermen van probleemlanden als Italië, maar de politieke wil om de nodige ingrijpende beslissingen te nemen blijft afwezig. Verder neemt de Duitse groei af en wijzen economische indicatoren in de eurozone in de richting van een nieuwe recessie ... Dan is er Amerika, dat ondanks zijn klaagzang over het gebrek aan Europees handelen, niet veel beter doet. Tenzij Republikeinen en Democraten overeen komen, lijkt het land in 2012 op weg naar de globaal strengste besparingsmaatregelen ooit. In 2013 zullen de uitgaven dan volledig aan banden worden gelegd. Het land is bezig de economie in een zelfopgelegde recessie te duwen, maar zoals iemand zei: ‘het volk heeft een crisis; maar de politici, zij, kijken naar de volgende verkiezing’. De paniek op de financiële markten tast nu ook de opkomende economieën aan. Deze landen zullen minder dan in 2008 een kussen zijn om de globale schokken op te vangen. De meeste regeringen beschikken vandaag over minder middelen dan ze in 2008 ter beschikking hadden om de klappen op te vangen. Regeringen doen onvoldoende om de crisis op te vangen en maken de chaos bovendien nog groter. Na het Lehman débâcle deden de meesten onder hen wat gedaan moest worden. Niet dat het herstel daar snel op volgde, maar gezien de aardverschuiving die het faillissement van de Amerikaanse zakenbank met zich meebracht was dat ook onmogelijk. Onze politici gaan op twee fronten in de fout: 1. Ze leggen een overweldigende nadruk op besparingen op korte termijn, eerder dan op economische groei; een obsessie die de wereld nu al pijn begint te doen. 2. Ze leggen een verbazend gebrek aan eerlijkheid aan de dag en blijven de waarheid voor hun kiezers verdoezelen: in Duitsland, waar de werkloosheid lager ligt dan in 2008, denken kiezers dat de luie Grieken en Italianen het probleem zijn. Merkel moet haar kiezers nog altijd uitleggen dat ook de Duitse banken een onderdeel van het probleem vormen en dat de kiezer de keuze heeft tussen een kostelijke oplossing en het bankroet van haar banken. In Amerika maken de Republikeinen zich schuldig aan buitensporig obstructionisme en een misleidende vereenvoudiging van de problematiek, terwijl president Obama de klassenstrijd heeft aangezwengeld eerder dan fiscaal leiderschap aan de dag te leggen. In tijden van enorme problemen, doen politici geen grootse dingen, maar kunnen ze zich eerder meten met Roel van Velzen qua lengte. Dat is de echte reden om bang te zijn, besluiten wij net als onze vrienden van The Economist. Bron: Wereldgeheimen.nl