Er hangt oorlog in de lucht. Een reeks VN-inspecteurs werd vorige week de toegang tot een aantal verdachte sites in Iran ontzegd. De Amerikaanse minister van Defensie Leon Panetta verwacht een Israëlische aanval rond april. Anderen zien in een mogelijk Israëlisch bombardement een manoeuver om Barack Obama in volle verkiezingsstrijd voor een voldongen feit te plaatsen. En toch zal een Israëlische aanval op Iran niets oplossen, schrijft The Economist deze week in een editoriaal:
Iran zou zich kunnen wreken door raketaanvallen op Israel uit te voeren met behulp van zijn bondgenoten Hezbollah in Libanon en Hamas in de Gaza-strook. Terreurcellen zouden overal ter wereld joodse en Amerikaanse doelwitten kunnen aanvallen. ... En zelfs als alle Iraanse nucleaire sites kunnen worden vernietigd, dan nog wordt de Iraanse nucleaire know-how niet aangetast. Een aanval zou dus enkel tijd kopen. 10 jaar is het cijfer dat daarbij circuleert. De wereld kan niet verhinderen dat Iran een kernbom produceert; de wereld kan allen trachten de Iraniërs ervan te overtuigen dat het geen kernbom nodig heeft. Tot die conclusie zullen de Iraniërs eerder komen door de sancties die hen worden opgelegd dan dan door een oorlog.
Hoewel sommige Arabische leiders een aanval genegen zijn, dreigt een oorlog de moslims nog verder uit de armen van het Westen en de Arabische Lente de drijven. Een aanval op Iran is een uiterst complexe zaak. Was het dat niet, hij zou al lang hebben plaatsgevonden.
Betekent dit alles dat de wereld gewoon moet toekijken hoe Iran een kernbom maakt? Zeker niet. De sancties beginnen het regime van de ayatollahs pijn te doen. Het financiële systeem raakt geïsoleerd, de Iraanse munt is elke dag minder waard. Sommigen zeggen dat een aanval het regime ten val zou brengen. Maar er is even veel kans dat de Iraniërs dan de kant van hun leiders zouden kiezen. Een volksopstand, zoals die plaatsvond na de verkiezingen van 2009, komt er vroeg of laat toch. Het regime in Teheran is verdeeld, het volk is zijn vertrouwen in zijn leiders kwijt. Maar een nieuw regime moet door de Iraniërs zelf aan de macht worden gebracht. Zo’n regime zal makkelijker afstand nemen van het kernprogramma dan een regime dat aan de macht is gekomen na een aanval van Amerika.
Nogmaals, de wereld kan niet verhinderen dat Iran een kernbom produceert. De wereld kan enkel trachten de Iraniërs ervan te overtuigen dat het geen kernbom nodig heeft. De kans dat Teheran tot dat inzicht komt is vele malen groter wanneer de wereld de voorkeur geeft aan sancties en diplomatie boven een oorlog.
Bron: Express.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten