Kwijtschelden van de Griekse schuld kan en moet via instituties en dan zal duidelijk worden dat het tegen elkaar wegstrepen van de pijn leidt tot Europese eenwording. Dat is wat iedereen wil. Laten we aan de slag gaan.
Grexit en Geuro
Zoals zo vaak gebeurt in de Europese schuldencrisis nemen actuele ontwikkelingen vaker dan iedereen lief is een plotselinge en verrassende wending, niet zelden vergezeld van een onaangenaam geurtje. Zo ook met betrekking tot een mogelijke uittreding van Griekenland uit de Eurozone. De mogelijkheid van een Grexit wordt nadrukkelijk genoemd en zelfs van de introductie van de Geuro. Dat is een schemermunt -eigenlijk een schuldbriefje- tussen de Euro en de nieuwe Drachme, bedoeld om tijdens de overgangsperiode zakelijke transacties via betaalbewijzen aan toonder mogelijk te maken. Nepgeld dus.
Harde taal
Ineens rollen alle mogelijke officiële instanties over elkaar heen met te verklaren dat Griekenland maar gewoon moet vertrekken, stilletjes en zonder tromgeroffel en dat dit voor Europa geen probleem zal zijn. Christine Lagarde van het IMF maakte het wel erg bont, toen zij publiekelijk verklaarde meer medelijden met arme kinderen in de Sahara te hebben dat met het Griekse volk. Met zulke vrienden heb je inderdaad geen vijanden meer nodig.
De grote boodschap
Achter de meeste, zo niet alle persboodschappen die momenteel richting Griekenland gaan zit nog een tweede. De onderliggende boodschap luidt dat de Grieken het niet moeten wagen, zelfs in het geheel niet in hun hoofd moeten halen om zelf de stekker eruit te halen. “Wij Europa”, zo hoor ik de boodschap, bepalen wanneer het einde oefening is. Niet andersom. Ondertussen stoppen de Grieken elke Euro die ze te pakken kunnen krijgen in hun oude sok. Al maanden is er sprake van een bankrun die dramatische gevolgen zou hebben voor de bankensector, maar opgevangen en verdoezeld wordt door de ECB.
Europa failliet
Volgens Charles Dallara van het Institute for International Finance (IIF) -u weet wel, de onderhandelaars over het kwijtschelden van Griekse staatsschulden- draait het uittreden van Griekenland en de gevolgen daarvan voor de overige lidstaten om de ECB en het totale bedrag dat de ECB -in allerlei- vormen kwijt zal zijn bij aan een faillissement van Griekenland. Dallara spreekt van tenminste 1000 miljard euro. U leest het goed: 1 biljoen euro. In werkelijkheid kan het om nog veel meer geld gaan, vanwege de fameuze verborgen verliezen die pas aan het einde van de rit zichtbaar worden. Nu dus.
Run op Nederlands geld?
Alleen al vanwege de ECB dreigen vooral Duitsland en Nederland de rekening gepresenteerd te krijgen, onder andere voor de eerder door minister Jan Kees de Jager afgegeven garantstellingen. Ik ben benieuwd naar de reacties van gewone Nederlanders op het bedrag dat dan door ons moet worden opgehoest. Dit wordt geen grapje. Frappant is dat het ministerie van Financiën dit scenario niet als levensecht in de publiciteit brengt. De gevolgen van een Nederlandse bankrun zijn inderdaad niet te onderschatten.
Niets aan de hand
Terwijl alle ogen op de Griekse verkiezingen van 17 juni zijn gericht, blijft Europa in de ontkenningsfase zitten met betrekking tot Spanje (verdrinkt maar spartelt nog een beetje), Portugal (doet eigenlijk niet ter zake want ‘too small to lose’), Italië (begint uit de hand te lopen), Frankrijk (nadert de afgrond, maar Hollande leidt de aandacht af) en Ierland (is terminaal, maar herstelt op het niveau van een plantje).
Het oude, maar actuele liedje
Europa is kapot, maar dat is een kwestie van onder ogen willen zien en aan de slag gaan met alternatieve oplossingen. Veeg alle schulden op een hoop en ga met elkaar praten over de verdeling van lasten bij kwijtschelding van schulden. Zo simpel kan het zijn en dat is dus niet naïef.
Napalm
Of jaag de inflatie hoog op. Dat zal zeker gebeuren naar aanleiding van het Griekse exit scenario en de rol van de ECB. Maar dat is het scenario van de verschroeide aarde en dus per definitie onrechtvaardig omdat het schieten met scherp is op onschuldige burgers. Kwijtschelden kan en moet via instituties en dan zal duidelijk worden dat het tegen elkaar wegstrepen van de pijn leidt tot Europese eenwording. Dat is wat iedereen wil. Laten we aan de slag gaan.
René Tissen
Business Universiteit Nyenrode
Bron: RTLZ via Niburu.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten