Occupy Wall Street en de Indignados: Wat willen ze?

Onlangs vertelden we je het al: De Occupy Wall Streetbeweging breidt zich uit tot een tiental Amerikaanse steden. Iran heeft het al over 'de Amerikaanse Lente', terwijl de Venezolaanse president Hugo Chavez de ‘verschrikkelijke repressie’ in de VS aan de kaak stelde. ‘Ik weet niet hoeveel demonstranten al in de gevangenis zijn opgesloten,’ zei Chavez op de Venezolaanse staatstelevisie. Hoewel een aantal politieke en sociale zwaargewichten - waaronder George Soros- hun sympathie voor de Occupy Wall Streetbeweging hebben uitgesproken, krijgt ze ook veel kritiek te verduren. Volgens de Republikeinse presidentskandidaat Herman Cain ‘zijn de demonstranten jaloerse Amerikanen die de slachtofferrol uitbuiten en andermans Cadillac willen afpakken.' In Brussel kamperen ondertussen honderden Indignados (Verontwaardigden). Waar deze bewegingen nog niet in zijn geslaagd is exact te definiëren wat hun eisen zijn. Een Indignado die van Spanje tot in Brussel was gestapt kwam niet verder dan een onsamenhangend verhaal over sociale verandering, waardig werk, democratie en politici die hen niet meer vertegenwoordigen. Ook in de VS is het van dat. De boodschap dat de 99% niet langer de hebzucht en corruptie van de 1% zullen tolereren is niet onbelangrijk. Maar hoe ze de manier waarop werk moet worden beloond willen herdefiniëren is niet meteen duidelijk. Niet enkel de betogers houden het bij vage algemeenheden; ook politici doen dat en daar hebben ze een goede reden voor. De problemen zijn ondertussen zo enorm geworden dat oplossingen liefst niet worden uitgesproken. Hoe de 11 miljoen Amerikaanse huiseigenaars helpen wiens uitstaande hypotheek hoger is dan de waarde van hun huis bijvoorbeeld? Of de miljoenen die niet eens meer aan terugbetaling toekomen? Indien de mensen die in Zuccotti Park (New York) kamperen (en in de gebouwen van de Hogeschool-Universiteit Brussel) serieus genomen willen worden moeten ze volgens de Financial Times twee zaken doen: 1. specifieke eisen stellen en problemen onder de aandacht brengen die de moeite waard zijn. 2. erkennen dat de schuld voor de problemen ook buiten de banken en Wall Street ligt. Bij de 99% die tijdens de goede jaren steeds meer schulden aanmaakten in een wanhopige poging om snel bij de 1% te kunnen horen bijvoorbeeld.

Bron: Wereldgeheimen.nl