Berichten dat interactie plaatsvindt tussen dolfijnen en overleden groepsleden doen de vraag rijzen of walvisachtigen het concept sterfte kunnen begrijpen.
In het westen van Griekenland reageren tuimelaars bijvoorbeeld anders als een groepslid plotseling sterft dan wanneer een dier komt te overlijden na een langere periode van ziekte.
Specifieke intelligente en sociale diersoorten, zoals gorilla’s, chimpansees en olifanten, vertonen een bepaald soort gedrag wanneer een dier komt te overlijden. Dit gedrag wordt in sommige gevallen geïnterpreteerd als rouwen.
Er komen steeds meer berichten naar buiten dat er een wisselwerking is tussen walvisachtigen en overleden dieren. Gegeven de ontdekking dat ze gespecialiseerde zenuwcellen hebben die worden gerelateerd aan empathie en intuïtie suggereert de Griekse studie dat dolfijnen mogelijk op een complexe en zelfs hoog ontwikkelde manier reageren op sterfte.
Joan Gonzalvo van het Tethys Onderzoeksinstituut in Milaan observeert tuimelaars in de golf van Amvrakikos sinds 2006. In juli 2007 was hij getuige van de interactie tussen een moeder en haar doodgeboren kalf. Ze duwde het lichaam van het jong omhoog in een poging het te laten ademen. “De moeder bleef het twee dagen lang proberen,” zei Gonzalvo. “Ze liet het kalf geen moment alleen.” Het team hoorde hoe de moeder naar het dier riep terwijl ze het aanraakte met haar snuit en haar borstvinnen. Gonzalvo suggereert dat de moeder rouwde om de plotse dood en het niet kon accepteren.
Een jaar later zag Gonzalvo een groep dolfijnen rond een 2 maanden oude dolfijn die problemen had met zwemmen. “De groepsleden leken gestrest en zwommen door elkaar,” zei hij. “Volwassen dieren probeerden het jong tevergeefs boven water te houden.” Gonzalvo verwachtte dat de moeder bij het jong zou blijven, maar dit was niet het geval. Hij denkt dat de groep de dood van het jong al voelde aankomen.
Rituelen
Ingrid Visser van de Orka Onderzoeksgroep in Tutukaka in Nieuw-Zeeland heeft ook met eigen ogen gezien hoe tuimelaars en orka’s doodgeboren jongen op een manier dragen dat het lijkt alsof ze rouwen. “We weten dat walvisachtigen von Economo neuronen (VEN) hebben die bij mensen worden geassocieerd met verdriet,” zei Visser.
Tot slot merkte Visser op dat soortgenoten vaak bij een gestrande walvis komen kijken, mogelijk om vast te stellen of te bevestigen dat het dier overleden is. Toen Visser en haar collega’s probeerden de dieren verder te laten zwemmen kwamen ze in opstand en keerden ze terug naar hun gestrande soortgenoot.
Bron: Niburu.nl & Newscientist.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten