Een vergelijking tussen de gevonden fragmenten en fragmenten uit het menselijk mtDNA leidde tot verbazingwekkende resultaten, zo laat het Starchild Project weten.
De starchild schedel bevat veel meer nucleotide verschillen dan normaal worden aangetroffen in mensen. Nucleotiden vormen een groep van bio-organische verbindingen die de bouwstenen voor DNA en RNA zijn.
Langs 167 nucleotiden in het vergeleken segment bij mensen wordt slechts één enkele variatie gevonden onder de 33 bekende menselijke haplogroepen. Dezelfde lengte van het mtDNA van de starchild schedel bracht daarentegen 17 verschillen aan het licht.
In 2010 werd een nieuwe menselijke soort ontdekt in de Denisova-grot in Siberië. Deze soort bleek ook een significant aantal verschillen in het mtDNA te hebben in vergelijking met bekende menselijke soorten.
De starchild schedel is een 900 jaar oude schedel met duidelijk niet-menselijke karakteristieken. De schedel werd rond 1930 ontdekt in een kopermijn in Mexico. Het Starchild Project is een onderzoeksgroep die sinds 1999 op wetenschappelijke manier onderzoek doet naar de schedel. Tegen 2003 had het project genoeg bewijs verzameld om te vermoeden dat de schedel geheel anders was dan andere schedels die gedocumenteerd zijn door de wetenschap.
In 2010 wist men nucleair DNA uit de starchild schedel te onttrekken. Aan het begin van 2011 ontdekte de geneticus dat het ging om segmenten van mitochondriaal DNA in plaats van nucleair DNA. Tot op dat moment accepteerde hij de conclusie van Trace Genetics uit 2003 dat het mtDNA van de starchild geheel menselijk was. De steekproef uit 2003 bleek echter niet nauwkeurig genoeg.
DNA-test 2011 en resultaten
Mitochondriaal DNA onderscheidt zich duidelijk van nucleair DNA. Alhoewel zowel mtDNA als nuDNA bestaan als dubbelstrengs moleculen die de befaamde dubbele helix vormen, wordt nuDNA van mensen onderscheiden in 46 chromosomen. Vanwege de enorme hoeveelheid DNA in chromosomen (elk bestaanden uit miljoenen baseparen) is het DNA dicht op elkaar gedrukt in grote hoeveelheden eiwitten die histonen worden genoemd.
Daarentegen vormt mtDNA hele kleine cirkels die bestaan uit 16.569 baseparen. Ondanks de kleine omvang is haar functie cruciaal. Mutaties zijn zeer zeldzaam. In de gehele menselijke populatie worden slechts 120 variaties gevonden in het mtDNA. Vergelijk dat met nuDNA waarvan de meer dan drie miljard baseparen meer dan 15 miljoen variaties hebben.
Zowel de Neanderthaler als de Denisova hebben een gevarieerder mtDNA dan menselijk mtDNA maar het bevat nog wel veel lange onveranderlijke segmenten. Zo’n 200 baseparen van Neanderthalers zijn anders dan die van mensen en voor de Denisova ligt dit aantal op 385. Ter vergelijking hebben chimpansees 1.500 baseparen die niet overeenkomen met menselijke baseparen.
In 2011 analyseerde de geneticus vier nieuwe fragmenten uit het mtDNA van de starchild schedel. Een computerprogramma vond vier passende gecatalogiseerde fragmenten van menselijk mtDNA. Het gaat om een evolutionair gezien zeer geconserveerd segment van menselijk mtDNA, met slechts één nucleotide variatie onder de 33 menselijke haplogroepen. In de Neanderthaler en de Denisova bevindt zich ook één dergelijke variatie.
In het mtDNA van de starchild schedel werden 167 nucleotiden aangetroffen, tegen 157 nucleotiden in het menselijke mtDNA, in een zeer geconserveerd gebied met slechts één variatie onder de 33 menselijke haplogroepen. Verschillende variaties zouden derhalve gelijk opvallen.
Het mtDNA van de starchild schedel bleek maar liefst 17 variaties te bevatten. Het gaat hier om 17 indels van verandering tussen het mtDNA van de starchild schedel en het mtDNA van de 33 menselijke haplogroepen. Indel is een verzamelnaam voor een bepaald type mutaties van het DNA. Sommige verschillen konden worden verklaard als fouten van het programma, maar het is onmogelijk dat alle verschillen fouten zijn.
Dit betekent dat er genoeg reden is om aan te nemen dat een nieuwe soort is ontdekt. Het onderzoeksteam is zeker dat een complete analyse van het genoom zal aantonen dat de starchild schedel een geheel nieuwe humanoïde soort vertegenwoordigt en dat die soort buitenaards is.
Hoe kan een buitenaards wezen menselijk DNA hebben of overleven op onze planeet? Verrassend genoeg lijkt het genoom van vele diersoorten op dat van mensen. Eiwitten zijn de bouwstenen van al het dierlijke leven op Aarde en het DNA dat de productie van eiwitten regelt lijkt onderling erg op elkaar. Het genoom van chimpansees is voor 97 procent hetzelfde als dat van mensen. Bij gorilla’s, ratten en muizen is dit respectievelijk 95, 70 en 60 procent.
De 17 verschillen die zijn gevonden in een kort segment van het mtDNA van de starchild schedel maken het waarschijnlijk dat de nucleotiden in hun totaliteit veel meer variaties bevatten dan de 120 die gedeeld worden door de 33 menselijke haplogroepen.
Na 12 jaar kan de starchild schedel geschiedenis schrijven. Wanneer de financiering rond is om meer onderzoek te doen zal onweerlegbaar bewijs worden geleverd dat zo’n 900 jaar geleden een wezen op onze planeet rondliep dat enigszins leek op de mens maar geen mens was.
Bronnen: Niburu.nl & Starchildproject.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten